Perikelen.

Goedemorgen lieve lezers,

Op dit moment zit ik exact 4 weken voor mijn tweede verlof. Een verlof waar ik ontzettend naar uitkijk. Ik zal in dit tweede verlof 8 dagen naar New York gaan, samen met Anna.

Op dit moment speelt er nogal wat hier in Gao.
Niet eens zozeer in de omgeving, waar ik het later nog over ga hebben, maar ook hier binnen onze UNPOL groep.
Het is namelijk zo dat wij hier met 5 Nederlanders zitten en meer dan 30 Afrikanen.
Afrikanen die hier vaak al langer dan een jaar zitten, allemaal willen verlengen met 1 of 2 jaar en daar dus alles voor over hebben. Buiten het feit dat zij tig keer zoveel verdienen in vergelijking met hun eigen salaris. Zij kunnen dus ook met het geld dat ze hier verdienen hun rang opkopen. Erg geloofwaardig dus..
Een van de problemen waar we dan ook  tegenaan lopen is rang, en leeftijdsdiscriminatie.
We worden “the young ones”  genoemd en onze jonge leeftijd en jonge rang zou veel van de problemem hier veroorzaken, mede omdat wij “maar sergeantjes zijn”.
Wat wel grappig is om te melden is dat de Afrikanen hun rangen kunnen kopen in hun eigen land en al bij de vleet worden bevorderd als zij bijvoorbeeld in hun eigen land een bel luiden wanneer zij een leeuw of ander roofdier zien.

Het opstellen van patrouille-rapporten om zo maar overal hun naam op te zien staan, zichzelf uber belangrijk vinden, maar ook klachtenrapporten opstellen tegen ons Nederlanders doen ze graag.
Waarom? Omdat zij het vaak niet eens zijn met onze denk, -en werkwijze. We hebben allen al een klacht.
Zelf heb ik er ook al een mogen ontvangen, omdat ik “geen respect voor diversiteit” zou hebben, omdat ik in plaats van met een Afrikaan op de auto, met een Nederlandse college op de auto wilde zitten. Dit was alleen geen kwestie van willen, maar puur back up, omdat de hele Senegalese Force protection, welke ons altijd moeten beschermen, ook stonden te wachten.
Het mooie van dit verhaal is dat deze Afrikaan al meerdere keren met Nederlanders op de auto gepland was, maar niet op kwam dagen voorgaande keren, zonder geldige reden.
Bij mij kwam hij wel opdagen, alleen een 20 minuten te laat, waardoor ik er wat van zei.
Dit zijn ze niet gewend. Hij is immers een luitenant en duldt geen tegenspraak.
Ze denken van alles te kunnen en te kennen, behalve oplossingsgericht handelen, dmv een gesprek, maar achter onze rug om een klacht neerleggen bij onze generaal uit Benin des te meer.

Het is lasting werken en het is water naar de zee dragen om met deze mensen samen te werken.
Een ander voorbeeld is dat ik mijn vorige patrouille stond te wachten op een andere Afrikaanse collega... toen deze in zijn trainingspak verscheen, hoog verontwaardigd dat hij op patrouille moest… Terwijl ik wist dat hij (genoeg) bier had zitten drinken met onze generaal en wat andere Afrikaanse collega’s tijdens de lunch.
Goed verhaal dat hij dan ook stinkend naar de alcohol aan komt rijden in een VN voertuig.
‘t Kromme van deze casus is dat als ik dat zou melden bij de sectie “misconduct” van de VN, ik binnen korte tijd naar huis gestuurd wordt.. want de klok luiden binnen de VN als Nederlander.. Nee dat kan natuurlijk niet. Maar ik krijg wel een rapport ivm het niet respecteren van “diversity”..

Onlangs is er een Afrikaanse collega van onze club overleden. Hij was hier met een lokaal meisje getrouwd, terwijl hij thuis al 2 vrouwen had. Wat hij niet wist was dat zij al getrouwd was. Haar man, die zich verraden voelde, was zo kwaad dat hij een vloek uitsprak over onze collega.
Deze college is dan ook overleden. Wij Nederlanders menen dat hij al ziek was, de Afrikanen denken aan hekserij.

Wjj als Nederland zijn ook aan nogal wat regels gebonden.
Wij kunnen en mogen niet op longe range patrouilles (patrouilles langer dan 20 km in de omgeving)
Dit mede omdat het “golden hour”  niet gewaarborgd is.
Dit betekent in het kort dat als wij tijdens een patrouille ergens onder vuur worden genomen of op een explosief rijden, wij binnen een uur met een Medivac (heli) weg gehaald moeten zijn en op een operatietafel moeten liggen.

Nu is men bezig om medisch NL personeel vanuit Castor te krijgen om ons te vergezellen.
Waar de Afrikaanse collega’s misbruik van maken is dus het feit dat wij in hun ogen nutteloos zijn, omdat zij volgens eigen zeggen elke keer op long range moeten, of op patrouille naar andere paatsen, waar het onrustig is en wij sowieso niet mogen komen.
Dit leeft ook binnen de hele VN, waardoor men wat van Nederland vindt en onze positie problematisch is. De VN wil ook gaan uitbreiden,  bijvoorbeeld politie (UN) posten oprichten in Mopt, Kidal, Menaka, die dan ook bezet moeten worden door de GEHELE VN. Aangezien onze veiligheid niet gewaarborgd is en wij als NL dus nee verkopen maken wij geen vrienden.

Onlangs is er een zware aanslag geweest in Timboektoe, waar jullie wellicht over hebben gelezen.
Daar waren gelukkig geen Nederlanders direct bij betrokken, al waren er wel 2 van ons in Timboektoe op dat moment.
Omdat men zulke aanslagen ook hier verwacht is het de bedoeling dat er eind van de week meer troepen hier op het Supercamp zitten, aangezien de dreiging hier in Gao dermate hoog is.
Er zijn onlangs 2 benen gevonden en 2 onthoofde lichamen.

Verder is er nog steeds een “probleem”  met onze voeding.
In mijn eerste verlof had ik 7 pakketjes met allerlei bruikbare artikelen verstuurd, waar ik veel profijt van heb.
Een keer per week “mogen”  we eten op Camp Castor. Dit is op een woensdag…
Hilarisch genoeg hadden we gisteren een ingelaste briefing over wat zaken en uiteraard liep dit uit, waardoor ik de blauwe hap (Indisch eten in militaire term) letterlijk aan mijn neus voorbij zag gaan.
Wat resulteerde in een kop Noodels, met een halve hamburger.
Het was een gesprek met een Franse colonel, waar iedere Afrikaan bang voor is. Hij gaat namelijk over verlengingen, dus hij is tevens voor de Afrikaanse college een afgod.
Ik heb hem gewoon als Nederlander en als mannen onder elkaar een aantal scherpe vragen gesteld, onder andere over onze positie als Nederland binnen de VN hier in Mali.

Vwn het eten…goed voor de kilo’s, aangezien ik nu al onder de 99 kilo zit, te weten dat ik 112 kilo was toen ik hier aankwam.
Ook dit was te merken tijdens mijn verlof toen ik mijn eigen kleding aan wilde trekken.

Anyway, een aantal zaken leveren deze missie me zeker op…
Een fit lichaam (dagelijks sporten), werken aan mijn kleurenschema (gebruinde huid) en 2 keer dit jaar op vakantie, waaronder 8 dagen New York ;)

Maar goed, genoeg weer even.. over exact 4 weken ga ik hier weer weg, om vervolgens weer 13 dagen bij Anna te zijn en de UN weer even uit mijn systeem te filteren.

Het is overigens niet mijn bedoeling om een klaagzang op te hangen, maar ik wil wel laten weten dat er aardig wat keerzijdes van deze medaille zijn en dat ik PERSOONLIJK mijn twijfels heb over zaken.

Groet, Mark