Aangekomen in Mali! Eerste dagen en indrukken.

Lieve mensen!
Eindelijk heb ik nu de gelegenheid om jullie te laten weten dat ik na een lange vlucht op maandag 23 november rond 1530 uur veilig ben aangekomen in de hoofdstad van Mali, Bamako.
Het was een druk afscheid. Er waren rond de 130 man die naar Mali vertrokken, dus je kunt je voorstellen dat het erg druk was.
Buiten het feit dat het ook erg vroeg was..
Ik wil sowieso de mensen bedanken die er afgelopen tijd voor me zijn geweest, thuis en op de luchthaven en met wie ik veel tijd heb mogen doorbrengen.

Maar goed;
De C-17 stond al klaar, maar moest nog de-iced worden. Het had immers gevroren.
Dat betekende dat we pas rond 0950 uur vertrokken richting Bamako.
Ter info, een C-17 is een Amerikaans vrachttoestel, dus men zit vóór alle bagage en dit toestel heeft ook geen ramen.

Na een vlucht van ruim 6 uur landden we op het vliegveld, ging de deur open en werden we al gelijk geconfronteerd met een hete lucht. Alsof men met een bladblazer onze kant op stond te blazen.
Na wat wachten en het inleveren van ons paspoort werden we al snel naar de terminal gebracht, vanwaar de met een busje werden weggebracht naar een klein kamp in de buurt.
Op dit kampje werden wat formaliteiten geregeld en kregen we ons paspoort terug, voorzien van een mooie stempel.
Daar was het even wachten op onze hand, -en ruimbagage, aangezien een in een C-17 alles ingecheckt moet worden.

Na een uurtje wachten werden we opgepikt door een collega, die ons naar de “Sleeping Camel” bracht.
Dit is een goedkoop hostel, welke onder andere wordt gehuurd door VN personeel, met name nieuwe collega’s die inroteren. Dit is voor de komende weken ons onderkomen.

Al snel werden we tijdens de reis geconfronteerd met de hitte, drukte en gekte die Bamako kent. (35 graden)
Overal 100-en brommertjes en auto’s, die allemaal bestuurd worden door of mensen die niet kunnen rijden, of door mensen zonder rijbewijs, of door mensen die vanwege niet kunnen rijden geen rijbewijs hebben.
Hier heerst de noodtoestand en is er 3 dagen van nationale rouw. Ik merk er zelf niet veel van, hoewel ik wel al heb ondervonden dat niet iedereen blij is met de komst van de UN, bijvoorbeeld door het bespugen van ons UN busje, dat ons elke dag vanuit ons hostel naar het hoofdkwartier van de UN brengt.
Bamako is zelf een hele drukke, smerige stad. Het kenmerkt zich door een hoop smog, de rivier de Niger die de stad in 2 deelt, 2 bruggen die naar de andere kant van de stad leiden, een presidentieel paleis en een groot pakhuis, wat volgens het pakhuis van Dagobert Duck is nagebouwd.
Alleen zal het wel leeg zijn, want Mali is het armste land van Afrika.

Dinsdag begon onze “Induction”. Deze 2-3 weken staan in het teken van het absorberen van tientallen powerpoints, het halen van een UN rijbewijs, het doen van een schiettest, het invullen van allerlei paperassen en wat al niet meer hoort om bij de UN te mogen werken.
Het UN hoofdkwartier (HQ) is gehuisvest in een groot hotel.
In het HQ werken diverse afdelingen en hier volgen wij, in een klein hotelkamertje, met een man of 16 dus deze cursus.
Het is afzien, wegzweten en veelal Franse taal aanhoren, vaak gesproken door Afrikanen.

Vandaag, woensdag, stond ook in het teken van een grote bijeenkomst, ivm de aanslag vorige week in het Radisson, hier in Bamako.
Voor ons als UN gaat er wel een en ander veranderen. We mogen al niet veel en dat wordt alleen maar minder.
Het is een schril contrast dat als je hoort dat elk onderkomen van de UN aan strenge eisen moet voldoen, dat het Radisson als veilig was aangemerkt, maar dat wij in de “Sleeping Camel” in een goedkoop en niet bewaakt hostel liggen.
Ook nog eens met 4 man op een kamer. Zonder airco of wat voor voorziening dan ook.
Dit hostel was een vroegere Marokkaanse ambassade. De kamer waar wij in slapen, werd gebruikt als ophoudkamer, voor criminelen. Wat daar in de kamer gebeurde laat ik maar voor wat het is.
Tevens vandaag begonnen met het hardlopen in de hitte.
De dagen zijn van 0800 uur tot 1200 uur. Dan pauze tot 1400 uur en daarna weer de “klas” in tot 1800 uur.
Tussen de middag wat rondjes hardlopen en wat andere oefeningen doet wonderen tijdens die lange dagen.

Het is formeel nog niet bekend wie waar naar toe gaat.
Volgens de bronnen worden wij verdeeld over 3 plekken;
Bamako, Gao en Timboektoe.

Gao en Timboektoe liggen noordelijker. Daar is het nu tussen de 45 en 52 graden.
Wat voor werk we gaan doen is nog niet bekend, hoewel er wel al functies aan ons gekoppeld zijn. Maar dat horen we definitief misschien al deze week. Zoals ik al aangaf, dit is afhankelijk van CV.

Er gebeurt veel in de omgeving, maar we merken daar tot op vandaag niet heel veel van.
Ons wordt wel geadviseerd waakzaam te zijn, maar goed, dat is normaal in dit soort landen tijdens dit soort missies.

Ik zal binnenkort een bestandje sturen, met daarin de CN-22 douanesticker.
Deze sticker moet op elk postpakketje die deze kant op komt.
Op dit bestandje staan ook wat andere instructies welke gevolgd dienen te worden.
Maar dit zet ik op de mail. Ook pas nodig na onze daadwerkelijke plek van  "deployment".

Tevens heb ik inmiddels een Malinese simkaart, waar ik mee bel en waar ik op gebeld kan worden.
Whats app kan ook, dit doe ik middels een prepaid kaartje.
Ook dit nummer zal ik op de mail zetten.

Ik ga me nu klaarmaken voor de nacht en ik hoop dat jullie een beetje een indruk hebben en dat jullie het een leuk stukje tekst vonden.
Foto's volgen zsm.

Liefs, Mark