En cette moment a Gao..

Lieve lezers,

Ik heb nu even de tijd om achter mijn blog te kruipen en ik heb een of andere plek gevonden waar een uitermate zwak internetsignaal net genoeg is om dit verslag te plaatsen.

VERTREK RICHTING GAO
Inmiddels heb ik er meer dan een week in Gao opzitten, danwel meer dan een maand in Mali.
Vorige week maandag, 14 dec, werden we midden in de nacht gewekt, rond half 3, dat we ons klaar moesten maken voor vertrek. Zo gezegd, zo gedaan. De laatste spullen ingepakt, verzamelt voor een tweetal busjes die ons naar HQ zouden brengen, inclusief al onze zooi.
Hilariteit alom, aangezien dit nauwelijks paste en sommige collegae letterlijk gevouwen zaten tussen de plunjebalen.
Aangezien de chauffeur (weer) eens te laat was, reden we met mach 3, waarbij we een ook nog eens een eend doodreden, richting de luchthaven.

Aangekomen op de luchthaven begon deel 1 van het UN ritueel. Het afstaan van wapens en munitie.
Het bleek achteraf, middels een stuk papier ergens buiten aan een of andere paal, zo te zijn dat UN personeel vóór inchecken de wapens afgeeft aan iemand.. die vervolgens de wapens in een kist stopt, dit aan de piloot geeft... en die ons dan in Gao deze kist weer teruggeeft.
Aangezien wij dit niet wisten en daarom gewoon zijn gaan inchecken, schoten diverse Malinese “veiligheidsmensen” al snel in de vlekken.
Na het inchecken werden we meegenomen naar een of andere afgelegen hoek, waar we alsnog de wapens moesten ontladen, die vervolgens allemaal in een kist werden gedaan. Onze patroonhouders moeten we maar in een plastic zakje doen.

We werden naar een hal gedirigeerd, wat door moest gaan als vertrekhal. Na daar even te hebben gehangen, kwam de bus voorrijden, welke ons naar de AN-74 (Antonov) zou brengen.
Eenmaal met zijn allen in de bus gepropt, moesten we er weer uit. Na terugkomst in de hal hoorden wij dat er een 7 tal raketten op een kamp in Gao waren afgevuurd. Welk kamp was nog niet bekend, maar wel dat men op zoek is naar de dader(s).
Uiteindelijk mochten we om 0900 uur aan boord van dit vliegtuigje.

Aangekomen na een vlucht van 2 uur in Gao merkte ik al snel aan de lucht, toen de deur openging, dat het hier een stuk schoner aanvoelt. De lucht is hier schoon. Geen smerige brommers, louche voertuigen of vuurtjes welke langs de kant van de weg branden.
Het is wel erg winderig. De temperatuur is heerlijk.
We werden opgevangen door een Nederlandse IPO. Zij begeleidde ons en al snel kwam daar onze bagage.
Bagage opgepakt, wapens gepakt en vervolgens zijn we naar het superkamp gereden.

GAO:
Dit superkamp is nieuw. Er zijn hier 3 kampen.
Castor, daar waar de NL hoofdmacht zit, daar tegenaan het UN superkamp (waar wij werken en wonen) en kamp Elavage.
Wij zijn met zijn 5-en de eerste Nederlanders die op het superkamp slapen. Op zich is het niet verkeerd, maar er is helemaal niets. We kunnen dan nog net aan douchen en naar het toilet, maar om te eten, sporten of voor normaal internet moeten we naar Elevage. Elevage is een klein ouder kamp, waar de meesten wonen en waar wifi is. Wifi is er niet bij ons. En ook de telefonische verbinding is ruk. OP Elevage is ook een PX shop (een shop waarbij redelijk wat artikelen zijn te krijgen), tegen een vrij hoge prijs.
Het “voordeel” van het superkamp is dat het redelijk beveiligd is en dat wij tegen Castor aan slapen.
Het superkamp is in oprichting en uiteindelijk is het de bedoeling dat in de toekomst meerdere eenheden hier komen wonen / werken.

Gao zelf is een klein stoffig stadje in de woestijn.
Veel huisjes van klei / modder. De kamelen lopen hier in kuddes los, een dode ezel langs de weg is niet raar.. en bedelende, blinde of lamme mensen is ook niet vreemd.
Gao heeft een klein centrumpje, waar wel wat dingen gekocht kunnen worden. Een brood, een bezem, een kleedje en dat soort zaken.
Je merkt wel dat je in bepaalde delen van Gao niet wil komen en zeker niet welkom bent.
Ook dat wordt regelmatig aangehaald in de ochtendbriefing, gegeven door onze veel te praatgrage generaal uit Benin.

Tijdens de ochtendbriefing, die altijd meer dan 1 ½ uur duurt, gaan de Afrikanen zo diep op alle details in, dat wij Nederlanders o peen bepaald moment het spoor echt bijster zijn. Een briefing slaat hier de plank mis. Het begint vrij rustig, maar op een bepaald moment loopt het zo hoog op dat de Afrikanen echt gaan schreeuwen. Althans, zo lijkt het. Wat ze bespreken? Geen idee.

WERKZAAMHEDEN:
De werkzaamheden zijn eigenlijk hetzelfde als in Sudan.
Men wordt ingedeeld voor patrouilles.
De patrouilles zijn van 0700 uur tot 1500 uur, van 1500 uur tot 1900 uur of van 1900 uur tot 2300 uur.
Als wij op patrouille gaan, is dit altijd in een gepantserd voertuig en rijden we tussen bewapende voertuigen in van Bangladeshi force protection of Senegelase FP.
Of ik me echt veilig voel laat ik in het midden, maar het kan best een imponerend gezicht zijn.
Mijn eerste patrouille was in en rond Gao town.
Ik en mijn collega uit Burkina Faso (Beiden IPO) meldden ons op het lokale Malinese politiestation, waarbij 2 Malinse politiecollegae met hun voertuig voor ons konvooi kwamen rijden en zo reden we door de straatjes van Gao. Hier en daar maak je dan een praatje en proberen we informatie los te krijgen.
Informatie zou kunnen zijn bijvoorbeeld dat we gehoord hebben dat de 3 lui die verantwoordelijk zijn voor de 7 raketten zich in Gao ophouden, om een aanval uit te voeren tegen (UN) personeel.
Je merkt heel goed dat veel mensen niet met de UN wil praten. Bang om vermoord te worden.

Mijn tweede patrouille was een avondpatrouille.
Deze patrouille ging over een route naar Asongo. Dit vergezeld door 24 Bangladeshi, in 3 APC’s. (Armoured Personell Carrier)
Vóór dat wij weggingen, kregen we een aantal instructies.
1: Blijf rijden in de bandensporen van onze voorganger.
2: Zien we iets wat op een bermbom lijkt, stoppen en melden.
3: Mochten we beschoten worden, dan snel ons voertuig uit en in de APC van de Bangladeshi springen.
Ah, dat gaf me echt een goed gevoel.

Anyway, ingestegen in ons voertuig, plek opgezocht achter de eerste APC.. en vervolgens samen met mijn alleen maar appende en door de telefoon schreeuwende Kameroense collega de poort uit te gaan.
Op de route kwamen we 2 checkpoints tegen. In eerste instantie leken deze verlaten, totdat bij benadering bleek dat er een aantal lokale militairen zich in de bosjes ophielden en ons wilden controleren. Er waren geen problemen en we mochten door.

Op een bepaald moment stopten we in het zijterrein. De lampen gingen uit van de voertuigen om mij heen, ik deed mee.
Ik stapte uit mijn auto, omdat de Bangla’s dat ook deden. Ik liep naar een van de APC’s en vroeg wat het plan was.
Het antwoord was dat wij ons hier op gingen houden tot 2230 uur en dat ze in het terrein waar wij wachtten op zoek gingen naar bermbommen.
“Sorry???... Op deze manier??” , was mijn vraag.
Maar goed, ik ga al snel mee in de UN mentaliteit, dus ook ik met mijn maglite op zoek naar bermbommen, onder en om de voertuigen.
En dan te bedenken dat we zonder controle het zijterrein in reden en er dan pas daarna gecontroleerd wordt.

De tijd verstreek en uiteindelijk zijn we rond 2245 uur terug gereden naar het superkamp.
Eenmaal in bed dacht ik weer aan mijn missies in Sudan voor de VN… Een bijzondere organisatie met nog een nog meer bijzondere werkwijze.

VEILIGHEID:
Zondag op maandag hebben we noodgdwongen in een bunker moeten overnachten, omdat bepaalde lui hier in de omgeving het kamp zouden willen aanvallen. Op welke wijze is niet bekend.
Op dit moment is er een hoge dreiging en mogen we niet meer zonder Force protection, dus zware beveiliging, de poort uit.
Dit betekent ook dat we niet meer zelfstandig naar het stadje zelf kunnen om daar wat brood te halen. De noodtoestand is afgekondigd voor zeker 11 dagen ivm de dreiging. Met name rond de feestdagen.

Het probleem is nu dan ook dat we niet meer aan eten kunnen komen. Waar we tot een paar dagen geleden nog “vrij”waren, kunnen we nu nergens meer heen. Nu zijn we bezig om met het NL kamp Castor een en ander op een akkoordje te gooien.
Sommige mensen van mijn clubje zijn ook al een tijdje ziek. Zelf ben ik ruim 8 kilo kwijt inmiddels. Ik sport dan wel elke dag, misschien heeft dat er mee te maken. Mochten er dus mensen zijn die mij de winter door willen helpen.. dan hou ik me graag aanbevolen.

Van de week nog hoog bezoek gehad van een tweetal ministers en 2 andere belangrijke mensen. Leuke middag gehad, aangezien ik betrokken was bij de opvang. Mooiste moment was de kroket.

Mijn eerste verlof is ingediend en inmiddels goedgekeurd en daar kijk ik heel erg naar uit!
Verder wil ik de mensen bedanken die mij pakketjes sturen, kaarten of op wat voor manier dan ook van zich laten horen.
Vanuit Gao wens ik een ieder een fijne kerst en tot het volgende verhaal.

Gr, Mark